வெள்ளித்தட்டு

எத்தனை புதியது வானம்

பற்பலவாய் ஓவியங்கள்

கருப்பு மேகங்களில்

கதிரது பட்டு உமிழும்,

தங்க வண்ணங்கள்.

சிறு பிள்ளையின்

கிறுக்கல்கள் போல

வானம் முழுதும்

கிறுக்கல்கள்.

கூர்ந்து சூரியன்

பார்க்கையில்

கண்களுக்குள் – ஒரு

குறுகுறுப்பு.

அந்த கணமே

மழை பெய்தால்

நனையத்துடிக்கும்

மனவிருப்பு.

நீலம், மஞ்சள்,

சிவப்பு, நெருப்பு,

அத்தனை இருட்டு,

எத்தனை புதியது வானம்,

எத்தனை தொலைவதன் தூரம்.

மொட்டைமாடி தூக்கத்தில்

வானம் பர்க்கையில்

புள்ளிகள் மட்டுமே-

கோலமில்லாமல்....

நடுவே ஒரு

பெரிய தட்டு.

என் அம்மா

வெள்ளித்தட்டு ஒன்று

தொலைந்துவிட்ட்தாக

அடிக்கடி சொல்வாள்.

எனக்கு நிலவுதான்

நினைவுக்கு வரும்.